In de knusse zaal van P60 zag ik het eindelijk: de motor die deze inmiddels bijna oeroude band (een halve eeuw bij elkaar volgend jaar!) voortdrijft en aan de praat houdt.
Dat is de tandem van the new boys in the band: toetsenist Jan Schelhaas (de laatste 15 jaar bij de band) en drummer Mark Walker (sinds 2010 bij Caravan).
Schelhaas doet meertijds zijn werk professioneel en onopvallend maar zo nu en dan komt de 'soleergeest 'over hem, dan gaat hij erbij staan en wordt de synth op standje 10 gedraaid, en gaan maar met die vingers.
Dat is het teken voor Walker, die als een soort Animal klaar zit en op zijn kans wacht, om ook tekeer te gaan op alles wat hij kan raken.
En van de weersomstuit gaan ook de drie oudere heren, bandleider, gitarist en vocalist Pye Hastings, bassist/zanger Jim Leverton en gangmaker, violist, spooner en gitarist/zanger Geoffrey Richardson, als vanzelf mee en wordt ook hun spel naar grotere hoogten gestuwd.
Dat kwam vooral tot uiting in de nummers Nightmare, de aan elkaar gebreide krakers The Love In Your Eye en For Richard en de toegift (van maar liefst twintig minuten) Nine Feet Underground.
In het publiek, dat uiteraard uit veel oudere jongeren bestond maar er waren ook redelijk wat jongeren te vinden (en dat geeft de ioPages-journalist weer moed), ging menigeen uit de bol, daarmee illustrerend dat er nog steeds bestaansrecht is voor deze legendarische band.
Op naar de 50!
Review by André de Waal (ioPages)