TRACKLIST
1 Better Days Are To Come (6:54)
2 There'll Allways Be Someone (4:01)
3 I'll Be The Judge (7:22)
4 When You're On Your Own (6:20)
5 Put Me In The Water (4:58)
6 Some People (4:48)
7 Hold On To Me (4:02)
8 To See You Again (3:32)
9 Shine A Light For Me (4:02)
10 Away (2:53)
Bonus track (NOT ON CD, available only digital for album pledgers)
11 How Lucky We Are (3:57)
Pye Hastings - guitar, bass, vocals
with
John Etheridge - lead guitar
Jimmy Hastings - flute, clarinet, sax
Jan Schelhaas - keyboards
Mark Walker - percussion
year/format/label/cat/country
2017/CD/Caravan records/JFGH1/UK
Goed voor een mooie plek tussen 'The Battle Of Hastings' en 'The Unauthorized Breakfast Item' van CARAVAN.
Al decennia heeft Pye Hastings z'n zinnen gezet op het maken van een solo-album. Dit om eens aan de gang te gaan met z'n liefde voor soulmuziek, zo wil het verhaal. Maar minstens één poging werd verijdeld: 'The Battle Of Hastings' begon als solo-project om toch te eindigen als twaalfde album van CARAVAN. Het ontbreken van naamsbekendheid was een struikelblok. Maar de tijden zijn veranderd. Het is nu mogelijk om lekker in een thuisstudiootje nummers op te nemen en de resultaten digitaal aan te bieden. Waarbij voorinschrijvingvoor de nodige fondsen zorgt. En zo ging Pye Hastings ook deze weg op. Met als resultaat: 'From The Half House'.
Centraal thema.
Of het zo bedoeld is of niet, in de eerste zeven songs laat zich een centraal thema ontdekken: hoe houdt de eenling - geconfronteerd met een onverschillige massa en verslechterende leefwereld - hoop op verbetering, geloof in een betere wereld? Een album met een licht misantropisch inslag dus. We kunnen bijkans spreken van een concept album. Na het zevende nummer zakt het album qua spanning wat in. Even zo goed zijn songs acht, negen en tien prima te verteren. Pye is en blijft een begenadigd songschrijver.
Zang.
Sinds 'I Know,Why You're Laughing' van TBOH weten we dat Pye een fraaie croonersstem bezit. En die horen we nu, tot tevredenheid stemmend, in alle nummers.
Arrangementen.
Her en der dalende bas- en melodielijnen. Vijf of zes gitaarsolo's door John Etheridge, maar vooral veel karakteristiek windwerk van broer Jimmy Hastings, waardoor dit album heel erg CARAVANesk wordt. Na de eerste drie nummers volgen nog twee wat uptempo nummers en dan komen we meer in het stramien van 'Lingers Field' en 'Straigth To Your Heart' van TUBI, zij het ingenieuzer gemaakt, rijker gearrangeerd.
Nummers.
1. Better Days Are To Come.
De tekst behandelt de noodzaak om te blijven geloven in zonniger dagen, nu we dagelijks geconfronteerd worden met nieuws en gebeurtenissen, die zwaar op het gemoed kunnen drukken. Drums en bas nemen de zwaarmoedigheid voor hun rekening, fluit en saxspel houden dansend en swingend ons de hoop op zonniger dagen voor. Een tekst met licht politieke inslag, Forse drum en bas rolt ons tegemoet in het maten. In het refrein horen we een echo van de hook van 'Revenge' van TUBI. Fraaie gitaarsolo van Etheridge, die doet denken aan Doug Boyle. Zodat we hier heel TUBI-achtig doende zijn. Ook de pianoslagen van Jan en natuurlijk het fluitwerk van Jimmy, overlopend in mooi saxspel, contrasteren fraai met de doorlopende drums en bas. Als Pye de zang herneemt, en het orgel aanzwelt, weten we een ding alweer zeker: dit is een song op het niveau: CARAVAN klassieker!
2. There'll Always Be Someone.
Voel je je buitengesloten, komt een eikel je dat met een vloed van woorden ook nog 'ns inwrijven! Wat zeg je dan? De muziek trekt de zwaarmoedige toon van Better Days are to Come lekker door, al is er nu sprake van een meer stotend ritme. De drums zorgen nu in hun eentje voor het doorgaande stampen en deinen. Fraaie dalende bas- en melodielijn. Het orgel loopt lekker mee met Pyes zang. Gitaar voegt zich daar later bij. En soleert later rond de zang. De solo loopt door, tegen de achtergrond van de dalende melodie.Om uit te lopen op een herhaling van het korte gitaar.
3. I'll Be The Judge.
We dienen te verschijnen voor een rechtbank. En ontkennen gaat niet helpen! Gelukkig blijkt er geen verschil tussen rechter en gedaagde. Wat volgt, is een passende opening van de zitting met effectvol glissandospel op de elektrische gitaar. Deinende funky drums en bas. Even wat korte uithalen op het orgel (om de rechter aan te kondigen) en de rechter steekt van wal, heel kaal begeleid door niet meer dan slaggitaar, bas drums en nauwelijks hoorbare synth. Lopen de eerste coupletten heel rustig, toenemende heftige orgeluithalen voeren, gelijk met de tekst, de spanning ter zitting op. Het refrein dreunt en deint. Daarna wat rollende elektrische piano, (die eigenlijk te zacht staat om kennis van te nemen). Geleidelijk neemt het gitaargeweld tijdens de coupletten toe. En dat werkt bepaald spanning verhogend. Dan komt Jimmy erin met de dwarsfluit. De eerdergenoemde orgeluithalen versterken temeer het contrast tussen het swingende, dansende fluitwerk en de doordreunende achtergrond . Vervormde gitaar schroeft de deining op tot golfslag tien Beaufort.
Een schitterende finale van een opening met drie doordreunende, opzwepende nummers. Achttien minuten voetjes van de vloer! Dit trio kan, wat mij betreft, subiet bijgeschreven worden als een nieuw hoogtepunt in het oeuvre van........... CARAVAN. Het swingt als in de dagen der grote suites. Want het zo karakteristieke, uit duizenden herkenbare windwerk van Jimmy drukt danig z'n stempel op de drie nummers (en naar verderop blijkt op het gehele album). Maar dan, na een ongebruikelijk lange pauze............
4. When You're On Your Own.
Keren we terug naar de situatie van de loner, de eenling tegenover de ons negerende massa in no. 3. 'There'll always be someone'. Maar ook hier is er hoop op 'something better than this' En...... zijn we terug bij de tingeltangelgitaren, zoals we die ook horen op Linders Field op TUBI. Niet lang, synths en fluit voegen zich bij de gitaren, met een reminiscentie aan een doedelzakband. Gelukkig zetten de drums stevig aan. Verderop toetsen uit een speeldoos. De song eindigt met een saxsolo, zoals we die ook van TUBI (It's gettin a whole lot better) kennen, tegen een achtergrond van fraai dalende bassynths, die even later plaats maken voor piano-accenten en orgel.
5. Put Me In The Water.
Onze eenling (elckerlyc?) mijmert voort. Weemoed om de goede dagen van weleer, want niets is - meer dan ooit - blijvend. We kijken uit naar iemand met een visie en een missie. En we zijn er zeker van "Someday Someone Will Come". Wat we als een herdoop (' Put me in the water' immers) zullen ervaren. Stotend ritme, drijvend op handgeklap en akoestische gitaren, Enige sax volgt. Fluit omlijst de zang in het refrein en de dwarsfluit leidt de song ook naar het einde. Mooi, stemmig nummer.
6. Some People.
Onze eenling filosofeert over de medemens. Diens oppervlakkigheid, onbetrouwbaarheid, volgzaamheid, opportunisme. En dan zijn er valse profeten. We blijven er liever verre van. De klaagzang wordt ondersteund door bluesy gitaar, handgeklap, funky ritme en een in de lage registers grommende gitaar en synth. De somberheid muzikaal fraai in klanken gegoten.
7. Hold On To Me.
Eenling filosofeert voort. Welke wegen slaan we in, nu het leven ons tot keuzen dient? Gelukkig, we mogen zo nodig op Eenlings schouder rusten! Deze verblijdende aankondiging wordt gevat in een uptempo, rechttoe-rechtaan rocker. Zijn we niet zo gewend van Pye. Er staan er een paar op 'Cool Water' ('Tuesday Is Rock And Roll Nite', 'Poor Molly') en dat is het wel. Op het einde komt de sax het goede nieuws ondersteunen.
8. To See You Again.
Eenling bedenkt hoe hij er aan toe zal zijn als zijn geliefde hem verlaat, en wat hij zal doen om haar terug te winnen. Het nummer deelt z'n sfeer met die van 'Linders Field' van TUBI. De verstilde sfeer wordt gevangen in akoestische gitaren. Drums ontbreken. Fluit van Jimmy.
9. Shine A Light For Me.
Eenling blikt terug en trekt z'n conclusies: "Believe in each other, the only thing we need". Acoustische gitaar opent de song. Orgel voegt zich. Wederom ontbreken de drums. Intrigerend is dat dit in eerste instantie helemaal niet opvalt. Een sterke compositie en arrangement dus. Heftige dwarsfluit om het verworven inzicht te onderstrepen. Extra accenten door de sologitaar.
10. Away.
Na deze conclusie hoeven er geen woorden meer verspild te worden, Het album sluit af met een kort nummer. Met 2.53 meer een lang outro. De toekomst wenkt, er valt nu zelfs iets te vieren. Eind goed, al goed, romantische synths, The Band of Pipers marcheert door de straat. Jimmy voor de laatste keer met fluitspel voorop. En weg zijn ze om de hoek. Met de weemoedig gekleurde sax van Jimmy, omrand door het geklingel der gitaren, zwaaien we ze met een gerust, positief gestemd gemoed na.
Verrassend hoe Pye Hastings zich niet los kan (of wil?) maken van het CARAVAN-geluid sedert TBOH. Het wachten is dus nog steeds op het soulalbum dat hij zei te willen maken. Door de prominente en vele partijen, toebedeeld aan broer Jimmy, staat dit album het dichtst bij TUBI. Tussen genoemde albums steken dus en zeker het frequent beluisteren waard, alleen al om de eerste achttien minuten!
Jasper Smit 12.07.2017 (Cocacamp.nl)
This fits well between 'The Battle of Hastings' and 'The Unauthorized Breakfast Item' by CARAVAN.
For decades, Pye Hastings has set his sights on making a solo album. At least one attempt was thwarted: The Battle of Hastings started as a solo project but ended up as the twelfth CARAVAN album. The lack of brand awareness was a stumbling block. But times have changed. It is now possible to record songs in a home studio and offer the results as an MP3. and so Pye Hastings also went this way, with the result: 'From The Half House'.
Central theme
Whether it is meant to be so or not, in the first seven songs a central theme is revealed: how does the loner - faced with an indifferent crowd and a deteriorating world - and hoping for improvement, believe in a better world? It feels like an album with a slight misanthropic edge. We can almost speak of a concept album. After the seventh song the album drops slightly in terms of tension. Just as well: songs eight, nine and ten are easy to digest. Pye remains a gifted songwriter.
Vocals
Since 'I know, why you' re laughing' from TBOH we know that Pye has a beautiful crooner voice and we hear that now, satisfyingly, in all the songs.
Arrangements
Here and there are descending bass and melody lines, with five or six guitar solos by John Etheridge, but especially a lot of characteristic wind work by brother Jimmy Hastings, making this album very 'Caravanesque'. After the first three songs, two more up-tempo songs follow and then they link with with 'Linders Field and 'Straight to your Heart' from TUBI, albeit more ingenious and with a richer arrangement
Tracks
1. Better Days are to Come.
The text deals with the need to continue to believe in sunnier days, as we are confronted daily with news and events that can weigh heavily on the mind. Drums and bass provide a melancholic underlay, flute and sax suggest dancing and swinging and the hope of sunnier days. These are lyrics with a light political touch, Big drum and bass roll in on the first part. In the chorus we hear an echo of the hook of 'Revenge' on TUBI. There is a beautiful guitar solo by Etheridge, reminiscent of Doug Boyle. We are very TUBI-like here. The pianohammering of Jan and of course the flute work of Jimmy, overflowing in lovely sax playing, contrast beautifully with the continuous drums and bass. When Pye repeats the vocals, and the organ swells, we know one thing again: this is a song on the level of a CARAVAN classic!
2. There'll always be someone
Feeling excluded, an acorn comes to rub you in with a flood of words! What do you say then? The music continues the melancholy tone of Better Days are to Come, although there is now a more stuttering rhythm. The drums take care of the continuous stamping and pitching on their own, with a beautiful descending bass and melody line. The organ is comfortable with Pye's vocals. Guitar joins later on and solos around the vocals. The solo continues, against the background of the falling melody and ends in a repetition of earlier guitar playing.
3. I'll be the judge
We must appear before a court of law and denying is not going to help! Fortunately, there is no difference between judge and defendant. What follows is a fitting opening of the meeting of the court with an effective glissando on the electric guitar and surging funky drums and bass. A bit short on the organ (to announce the judge) and the judge sticks from shore, accompanied bald by no more than percussion, bass drums and barely audible synth. The first couplets beginning very quietly, increasing violent organ parts, similar to the text, add to the tension in the session. The chorus thunders and thunders. Then some rolling electric piano follows (which is actually too soft to take notice of). Gradually the guitar violence increases during the couplets. Then Jimmy comes in with the flute. The aforementioned organ extracts reinforce once again the contrast between the swinging, dancing whistle and the thumping background. Distorted guitar screws the swell to wave ten on the Beaufort scale!
A marvellous finale of an opening with three intense, uplifting songs. Eighteen minutes feet off the floor! This trio can, as far as I am concerned, be credited as a new highlight in the oeuvre of ........... CARAVAN. It swings like in the days of the large suites. As the so characteristic, from thousands recognisable wind work of Jimmy makes his mark on the three tracks (and to later on the entire album). But then, after an unusually long break ............
4. When you're on your Own
We return to the situation of the loner, the loner in front of the ignoring mass in number 3. 'There'll always be someone'. But here too there is hope for 'something better than this' And ...... we are back at the jingle jangle guitars, as we also hear at 'Linders Field' on TUBI. Just a while, synths and flute join the guitars, with a reminiscence on a bagpipe band. Fortunately, the drums are firmly on. Keys from a music box join in. The song ends with a sax solo, as we also know from TUBI ('It's gettin a whole lot better'), against a background of beautifully falling bass synths, which later give way to piano accents and organ.
5. Put me in the water
Our loner muses on. Melancholy about the good days of yore, because nothing is - more than ever - lasting. We look forward to someone with a vision and a mission. And we are sure "Someday someone will come". What we will experience as a re-baptism ('Put me in the water'). Shocking rhythm, floating on clapping and acoustic guitars, Some sax follows. Flute frames the vocals in the chorus and the flute also leads the song to the end. Beautiful, moody number.
6. Some people
Our loner philosophises about fellow man. Their superficiality, unreliability, docility, opportunism. And then there are false prophets. We prefer to stay away from it. The lament is supported by bluesy guitar, clapping, funky rhythm and a guitar and synth, grumbling in the low registers. The gloom is cast musically beautifully into sounds.
7. Hold on to me
Loner continues to philosophise. Which roads do we apply, now that life forces us to make choices? Fortunately, we may rest on Loner's shoulder if necessary! This delightful announcement is captured in an up-tempo, straightforward rocker we aren 't used to from Pye. There are a few on 'Cool Water' ('Tuesday is Rock and Roll Nite', 'Poor Molly') and that's it. In the end, the sax will support the good news.
8. To see you again
Loner thinks of how he will be when his beloved leaves him, and what he will do to win her back. The song shares its atmosphere with that of 'Linders Field' from TUBI. The tranquil atmosphere is captured in acoustic guitars. Drums are missing. Flute from Jimmy.
9. Shine a light for me
Loner looks back and draws his conclusions: "Believe in each other, the only thing we need". Acoustic guitar opens the song. Organ joins. Again the drums are missing. It is intriguing that this is not at all striking at first. It is a strong composition and arrangement. Violent flute underlines the acquired insight. Extra accents by the solo guitar.
10. Away
After this conclusion no words need to be wasted. The album ends with a short number, with 2.53 more or less a long outro. The future beckons, there is now even something to celebrate. End well, all good, so romantic synths. A Band of Pipers marches through the streets. For the last time Jimmy with flute plays in front and then they are around the corner. With the wistfully coloured sax of Jimmy, rimmed by the jangling of the guitars, we wave goodbye with a calm, positive mood.
Surprising how Pye Hastings can not (or doesn't want to) break away from the CARAVAN sound since TBOH. Because of the prominence of brother Jimmy, this album is closest to TUBI and fits between both mentioned albums therefore.
Certainly worth listening to, if even just for the first eighteen minutes!
Jasper Smit 08.06.2018 (Cocacamp.nl)
At 70 years young, the Caravan frontman releases his first solo album.
He’s gathered family (brother Jimmy, winds) and friends (Soft Machine guitarist John Etheridge, Caravan drummer Mark Walker) to flesh out 10 gently rocking tracks.
Wry in tone, sprightly in pace, there’s more soft rock than Canterbury, but it’s playfully appealing anyway.
Jo Kendall 15.06.2017 3/5 (loudersound.com)
If you were expecting a kaleidoscope of grey and pink-tinged prog from Pye Hastings’ first ever solo album, look away now.
Self-recorded in – and named after – the Caravan mainman’s remote retreat in the Scottish Highlands, from The Half House is more akin to the work of Dire Straits and Chris Rea.
Thankfully, however, the listening experience ain’t the equivalent of driving a knackered golf buggy the wrong way down the road to hell.
Beginning with Better Days Are To Come, this is relaxed, reflective stuff.
Hastings’ sweet-sounding voice is to the fore and apart from a burst of bludgeoning guitar at the beginning of I’ll Be The Judge, all is calm and serene.
Highlights include When You’re On Your Own, with its twinkling Oldfield vibe, and the ballads To See You Again and Shine A Light For Me.
But the best bit is on superiority-complex song There Will Always Be Someone, Hastings reminding us of cunning stunts of the past with: ‘What does he have when the party’s over/What can he do when he can’t join the hunt/What do you call a man with such talents/…Quite.’
In caravan (lower case ‘c’) terms, this is more tiny teardrop trailer than silver-studded Airstream, but given the heartfelt sensitivity of Hastings’ performance, it matters not a jot.
Geoff Barton 21.07.2017 (loudersound.com)
Everyone loves a good Pye
Excellent solo album from Pye Hastings, one of the original founders of Caravan, who used to be a part of the 'Canterbury Scene'.
Originally classed as a progressive rock band, caravan are, also, just a terrifically good rock band.
ye Hasting brings his song writing skills to this solo album and it works very well.
I went to see Caravan, recently, in Southampton, and they finished the first part of the set with one of tracks off of Pye's album.
He brings his sense of good melodies and rock together well and, certainly, fans of Caravan will also like From the Half House.
It's not just for Caravan aficionados, however. This would probably be appreciated by anyone that likes a combination of rock and rhythm.
I don't know if Pye Hastings plans any solo concerts but, if you get a chance, you should try to catch Caravan live.
Al Berni 24.03.2018 5/5 (amazon.co.uk)
Pye is alive, well, writing, playing and singing. Well, thank God.
The most correct attitude is not to wait for Canterbury miracles from the leader of Caravan on his solo record.
Then there is a small chance you enjoy- I will not say pleasure, but at least satisfaction.
But it's still a shame that, having such a powerful instrumental potential (Etheridge, Schelhaas, brother Jimmy), Maestro Hastings allowed himself to release an almost unremarkable example of pop light art.
From the old school, there is only a fraction left of the intrinsic delicacy of the veterans. Plus a subtle shadow of grace.
The other is freshly rectilinear, not without a hint of melodic compote, the taste of which weathered too quickly.
If you are eager to touch the true art of jazz magic, then here's a tip for you: listen to Richard Sinclair's individual contributions on an host of albums.
Already there the strongest artistic potential is felt in each note played.
As for "From the Half House" - just note: Pye is alive, well, writing, playing and singing. Well, thank God.
Sagael 01.06.2018 3,47/5 (rateyourmusic.com)
Pye Hastings new solo album
Pye has been the main songwriter, leader and founder member of Caravan since 1968. Until now all of Pyes songwriting has been concentrated on providing material for Caravan.
After many years of a solo album being suggested, the timing is now right for Pye to develop his new songs into making this album.
These have been written and are being recorded in Pyes studio in the highlands of Scotland.
The album is available now through the Paradise Filter website.
Julian GH 27.06.2017 4/5 (progarchives.com)
I downloaded it. It's really good. It's very different than Caravan, but Pye has his singing voice and his choice of guest musicians is top notch.
s24man 06.09.2017 (progarchives.com)
About time we had something from Pye or Caravan
Caravan was one of the most melodic and sweet sounding bands ever and the Canterbury scene leading band.
I have been waiting for something new to come out of the Caravan fold and Pye has not disappointed.
The tracks are well put together and recapture some of that melodic and memory inducing sound of Caravan.
As always the musicianship is great, but I do miss the sweet viola of Geoff Richardson. Aye - great to hear this new album and please produce more gems like this.
It has been too long and well overdue! In short, Pye is a genius and still has the magic.
Dax 14.08.2018 5/5 (amazon.com)
Some nice moments
Some nice moments but quite disappointing overall. Some very lazy songwriting - Some People and To See You Again are horrendous.
aaron139 28.06.2017 (discogs.com)